Tags
Dankbaarheid, Ekstase, Gordelroos, Kleinmond Self-Catering Accommodation, Oomblik van ekstase, Voete in die sand
Mens neem so maklik die kleinste dingetjies in jou lewe as vanselfsprekend aan, as jy nie daardeur geraak word nie. Ons bly lekker naby aan die see, net so vier huise (op baie klein erwe). Ek kry altyd inspirasie by die see, my gemoed lig, my bloed bruis en my chakras balanseer hulleself sommer as ek my voete in die seewater sit. Ek voel nêrens anders so één met die Universe as met my voete in die see nie. Daardie Oomblik van Ekstase – Vir my voel dit na ‘n orgasme van die siel – (Ecstasy, a trance or trance-like state in which an individual transcends normal consciousness) het ek nog net met my voete in die see beleef, en eenmaal in ‘n vliegtuig, op pad na ‘n wonderlike reis.
Nou klink dit maklik om gou voete in die see te gaan sit, dis immers twee minute se stap, maar die afgelope tyd het ek geweldige frustrasie beleef omdat ek niks vooruit kon beplan nie. Ek het onlangs geskryf oor hoe ek ‘n nare siekte beleef het, omdat daar so min inligting beskikbaar is. Ek moet ook daarby voeg, jy kan nie juis jou dag beplan nie, want jy het geen idee hoe jy more, of selfs oor ‘n uur gaan voel nie. Die ongelooflikste tamheid kan jou tref, terwyl jy jou kamera en plakkies regkry op pad strand toe. Presies net soos ons Kaapse weer! Totaal onvoorspelbaar. So het ek die afgelope week hierdie behoefte aan Voete in die Sand gehad, maar die tye wat ek wou en kon gaan, het ek net nie die energie daarvoor gehad nie.
Vanoggend het alles net saamgewerk, die weer lyk soos vakansie, my selle se alignment voel reg, en MaanMan het soveel werk, maar hy het ‘n mandjie gepak met koffie, beskuit, yoghurt en vrugte en ons kon gou see toe stap.
MaanKind se voete is in die seesand en haar skirt se soom is sopnat. Hierdie woorde is sinoniem met my lewensuitkyk, wanneer ek dankbaar voel. Dankbaar vir my lewe, dankbaar vir my man, en dankbaar vir my gesondheid.
Thank You God
MaanKind 
mmmmmm ek verlang baie na die see… my tweede geliefde na my bos.
LikeLike
Vir my is dit weer see, dan berg, dan bos.
LikeLike
Ek het die eerste keer hierdie stuk op my selfoon gelees, toe kon ek nie kommentaar lewer nie. Is daar nie ‘n setting wat jy kan verander nie of wil jy nie?
Ek weet hoe jy voel oor die see. Ek raak sommer ongeskik, moordplegerig as ek die see ‘n ruk nie gesien het nie. Twee weke is al amper te lank. Nou kan jy dink hoe knorrig ek was toe ek nou ‘n hele 6 weke indien nie langer nie, nie by die see uitgekom het nie!
So bly jou gesondheid is beter.
LikeLike
” Is daar nie ‘n setting wat jy kan verander nie of wil jy nie?”
Mens kan seker, maar ek was nie op ‘n plek waar ek op die selfoon kon foeter nie, ek loer net altyd op die BlackBerry of daar iets is wat moet aandag kry (Jy weet mos, werk…) en as ek wil reageer op bv ‘n blog, doen ek dit later as ek by die rekenaar is. Ek het al gesien die kommentare gaan nie altyd deuur van die foon af nie, sop ek mors nie tyd daarmee nie.
LikeLike
Jy is waarlik bevoorreg. Die see het dieselfde uitwerking op my maar my geluk is beperk tot die min kere wat ek die 680km (naaste) kan ry.
LikeLike
Ons is geseën soos wat ek nie kan glo nie!
LikeLike
Ek lees jou blog met nuwe belangstelling – en is verbaas oor hoeveel mense jy daarmee ‘aanraak’. Dankie vir jou deel oor die ‘nare siekte’. Moet dit tog asseblief net nie ‘uit’-deel nie!
LikeLike
Ja, die verskil tussen DEEL en UITDEEL is maar net ‘n paar letters, nè?
LikeLike
Ek mis vanmiddag die see. Ek wil nie reg langs hom bly nie, maar ek sal daarvan gehou het om nou vir hom te kon sit en kyk. En ek loop ook NOOIT langs die see sonder om my voete nat te maak en ten minste ‘n skulpie of twee op te tel nie.
LikeLike
Ek tel klippies en stokkies en vere op. Altyd. Ek. sidder om te dink iemand moet eendag my ‘goedjies’ in die laaie kry.
LikeLike
Die bekoorlikste van die see is om foto’s te neem. Wanneer ek egter die dag die moeite doen om my voete op die strand te sit, moet ek dit in die see afspoel. Dit is ook die diepste wat ek ingaan.
Dit laat my dink aan ‘n foto wat ek eendag op ‘n strand geneem het.
LikeLike
Soms is ek in die somer as dit baie warm is vreeslik daring! Dan trek ek ‘n swemboek aan en gaan tot by my knieë in en gaan sit op my alie in die see.
LikeLike
Dit is net soos jy daar se, My suster kon die voete in die seewater nie verstaan nie. Laat middag as sy en haar man ‘n bietjie op Lambertsbaai se strand gaan sit het, stap ek see toe om my voete in die yskoue water te gaan natmaak. Later keer ek sopnat van onder huiswaarts, en sy vra radeloos ‘As jy weet jy gaan nie uit daardie water kan bly nie, hoekom trek jy nie vir jou ‘n kostuum aan nie?” “Ek wil mos nie swem nie,” is my verweer “ek wou net my voete natgemaak het;” – dit terwyl alles binne my bruis en borrel van lewe.
LikeLike
Jy verstaan presies, Lana. Partykeer gaan ek met ‘n lang skirt, want ek gaan mos nie in die see in nie, en as ek wel my voete gaan natmaak, lig ek mos maar net die soom so bietjie. Maar dit werk (gelukkig) nooit so uit nie!
LikeLike
Ek is bly jy kon die oomblik so geniet, en dat jy weer lekker voel. Snaaks hoe min mens soms by die see kom, al woon jy digby hom. Ek het dit al ook so ervaar. Maar ek sal urelank vir hom sit en kyk – deur die venster, op die stoep, of deur die motorrruit…..
LikeLike
Mense verstaan ook nie altyd nie. Elke mens het lekker plekke naby sy huis, maar hulle gaan ook nie elke dag daarheen nie.
LikeLike
Alla wêreld! Sommige mense se lewenswyse en gemoedstoestand is laakbaar benydenswaardig. Ek is, hier in Gauteng-e-leng se mynhoopstof snakend na vars lug, pienk, pers, geel en sommer reenboog jaloers op jou. Hou daai nat soom sommer styf vas, Kleinmond se winde het baie testosteroon…
LikeLike
Ag Senings, as jy maar weet hoe lekker dit is om ‘n paar korrels seesand op die vloer te kry, wat jy vroeër ingetrap het. Of ‘n skulpie in ‘n baadjiesak.
LikeLike