Volgende jaar is ons 1972-matrieks se 45-jaar reünie. Facebook het dit makliker gemaak om die mense op te spoor, maar ek is verstom hoe min van ons groep eintlik in die ‘openbare domein’ is. Moontlik word dit wat ek doen vir ‘n lewe grootliks bepaal deur sigbaarheid op die internet, moontlik is dit my ingebore nuuskierigheid oor en belangstelling in ander mense se lewens, maar meer waarskynlik is dit bloot die tikkie ekshibisionisme in my wat maak dat my lewe so ‘n ope boek is.
Eers was ek nogal lus om te gaan, maar ek het my motiewe bevraagteken, en besef dis maar net blote nuuskierigheid wat sou maak dat ek dalk gaan. Ek ken myself, ek is geen party animal nie, en ek sou almal wou bekyk, en na 10 minute huis toe gaan. As ek nie in die vyf jaar op hoërskool met iemand sou aanklank vind nie, waarom nou skielik? Met ons 15-jaar reünie het min mense my herken, of my geselskap opgesoek. Ek was immers een van die Onsigbares op skool. ‘n Taamlik arm plaaskind. Gelukkig darem die arm-maar-ordentlike soort. Die dorpskinders het mekaar geken sedert laerskooldae en saamgespeel, die koshuiskinders was ‘n geslote groep wat niemand in hulle binnekring wou hê nie.
Met die 25-jaar reünie het ek al bietjie ontluik, ek was in ‘n akademiese omgewing en het gaan selfvertroue leer by Toastmasters. Weer het min mense my regtig herken, of my geselskap opgesoek. Maar dankie aan Hendrik, vir die bier wat hy vir my gekoop het, en iets moois vir my gesê het.
Op ons Facebook-groep word min ander dinge gedeel as reëlings en foto’s van die jaarlikse reünies; en natuurlik afsterwes. Ons is immers nou in daardie tydvak dat dit nie meer onnatuurlik is of dat mense sê, so jonk nog, nie. Niemand deel egter mooi dinge daar of prestasies nie. Natuurlik sou dit interessant wees om te sien wie het uiteindelik sukses behaal in hulle lewens. Maar waaraan meet jy sukses? Wat is sukses? Word dit gemeet aan jou inkomste, jou geleerdheid, jou voertuie, woongebied, vakansiehuis, oorsese reise, suksesvolle kinders, kortom alles wat status verleen?
Success – though longed for – is not an uncomplicated state. It attracts admiration, but also envy. It emphasises our virtues, but – unwittingly – delivers a humiliating verdict on the status of those around us. We tend to locate the reasons for career setbacks in the external world: in the frustrations of office hierarchies and the vagaries of the economy. But sometimes the reasons are purely internal ones, nothing to do with a lack of skill on our part, rather a psychological inhibition about overtaking those who have nurtured us. We can ‘fail’ in order to keep succeeding at other things we’re attached to, like not humiliating our parents.
Hierdie stukkie kom uit Book of Life en verduidelik dalk waarom ons geslag nooit oor ons prestasies en suksesse praat nie, dit afmaak as niks. Tog het ons hard gewerk vir alles wat ons bereik het en is valse beskeidenheid sekerlik onnodig?
Ek glo die mense wat ek nodig het in my lewe vir my verdere groei en ontwikkeling, sal my paadjie kruis, reünie of te nie. Ek hóéf my nie meer te meet aan ander soos op skool nie. Ek is happy and content, my lewe is lekker en relatief ongekompliseerd, ek het absoluut alles wat my hart maar kan begeer, al kan dit nie altyd meeding met die tradisionele maatstawwe van sukses nie. So sit ek nou maar lekker hier by die see en kyk maar so na die wind en die wolke op ons berg wat die mis en die reën bring… En wonder oor sukses.
En ek weet: “We grow neither better or worse as we get old, but more like ourselves.” – Bernard Baruch
Van die eerste dag in standerd ses tot matriek